Titi is 16 jaar. Een piepklein, superschattig meisje, een zachtaardig hondje met een vertederend snuitje. Ze is het soort hondje dat je bij je draagt in je hart, dat zich nestelt in je schoot en daar gewoon wil blijven. Stil, tevreden. Alsof ze fluistert: “ik hoor bij iemand.”
En ze hoorde ook bij iemand. Bij een oudere meneer, haar baasje. Haar veilige haven, jarenlang. Maar het leven verandert, sluipt langzaam weg. De meneer verdwaalt steeds vaker in zijn eigen dagen. Weet niet meer precies wat waar hoort. En om hem heen zijn wel mensen maar niet de mensen die ook van dieren houden. Zijn familie voelt zeker niet de liefde voor Titi die hij wel voelt. Mensen die Titi niet begrijpen. Die haar plagen. Haar pesten. Haar over en weer gooien alsof ze geen hartslag heeft. Terwijl zij juist alleen maar lief is. Zachtaardig. Stil. En zo kwetsbaar.
Titi doet niets verkeerd. Ze is in de war en snapt niet wat er gebeurt. De familie heeft ook al gedreigd dat ze Titi weg zullen brengen. Waarheen word er niet bij gezegd. Wat ze nodig heeft, is rust. Zachtheid. Een bank, een dekentje. Een tuin waar ze op haar gemak wat kan scharrelen. Een stem die haar naam zegt met liefde, niet met schreeuw. Want voor een oud meisje als zij is de opvang in Roemenië – met alle drukte, chaos en harde geluiden – géén plek.
We weten het. Ze is 16. Ze is in haar herfst. Misschien wel haar laatste seizoen. Maar moet dat dan niet juist een warme zijn? Een paar maanden, een jaar – hoe lang ze nog heeft – die voelen als thuiskomen? Titi is sociaal, rustig, kalm. Geen wandelingen van kilometers, geen drukte. Gewoon een beetje zijn. En bij je liggen. En af en toe haar naam horen, zachtjes, zoals je dat doet met iets heel kostbaars.
Titi is een gesteriliseerd teefje met de geschatte geboortedatum dan 1 juli 2009 en ze is circa 22 centimeter klein.
