Op 26 januari 2012 haalden we haar op bij haar pleegmoeder in Etten-Leur. Drie dagen daarvoor was ze in Nederland gearriveerd.
Wat een mooi, klein en apart beestje vonden we haar! Aan alles merkten we, dat ze in een hele vreemde omgeving terecht was gekomen. We kenden het ras Podenco niet. We vonden haar iets sfinxachtigs hebben, zo met die grote oren en de wat gelige ogen. En wat een mooie roodbruine kleur had ze! Echter, vrij snel na haar aankomst waren er een aantal nare gebeurtenissen voorgevallen. We zaten niet lekker in ons vel, dus Nena ook niet. Ze moest dus aan heel veel zaken wennen en dan waren haar bazen ook nog gestrest! Maar na veel geduld van onze en haar kant raakten we steeds meer verslingerd aan elkaar. Nu woont ze aweer bijna 9 jaar bij ons en we denken naar volle tevredenheid. Ze is nu ongeveer 11 jaar en de roodbruine haren worden steeds grijzer. Ondanks haar leeftijd en een beetje artrose in haar rechter voorpoot is ze heel erg levendig en speels. Elke ochtend gaat ze met de tweede geadopteerde Podenco (Odin, voorheen Pudin) naar het bos om daar met al haar vriendjes en vriendinnetjes te ravotten, te zwemmen en te jagen. Ze is altijd bang gebleven voor vreemden, vooral voor mannen. Na Nena kwam Odin, voorheen Pudin, bij ons. Ook Odin heeft zo zijn trauma’s, maar sinds er een derde Podenco, van een ander organisatie, bij ons woont, is hij heel erg ten goede veranderd. We hebben nu dus twee kleine Podenco’s Andaluz in huis, gered door Peter en een Podenco Orito, een heel open en traumaloze hond. We zouden ze voor geen goud willen missen.
Joyce en Rupert