Lichaamshoudingen
Aan de houding van uw hond kunt u aflezen hoe de hond zich voelt. Daarbij kunt u letten op bepaalde lichaamsdelen van de hond en op zijn algehele lichaamshouding.
In de houding van een hond zijn twee uitersten te onderscheiden: een hoge houding en een lage houding. Met een hoge houding wordt bedoeld dat de hond hoog op de poten staat, zijn kop hoog houdt, zijn staart staat hoog en zijn oren staan omhoog en/of naar voren. Een hond die een hoge houding heeft is op dat moment zelfverzekerd.
Een lage houding betekent dat de hond wat door de poten zakt, zijn kop laag houdt, zijn staart omlaag heeft en zijn oren omlaag en/of naar achteren. Soms kan een hond zijn houding nog meer verlagen door zijn staart helemaal tussen zijn benen door tegen de buik te leggen of zelfs door op zijn rug te gaan liggen. Een hond met een lage houding is onzeker of onderdanig. Een hond met zijn staart tussen de benen is echt bang. Op de rug gaan liggen is een teken van overgave of van angst.
Figuur 1. Een onderdanige hond. Een hond die echt bang is, heeft zijn staart nog verder tussen zijn benen of zelfs tegen zijn buik aan.
Een hond kan ook een houding aannemen die kenmerken heeft van zowel een hoge als een lage houding. Hij kan bijvoorbeeld zijn oren naar voren doen, maar zijn staart laag houden. In dat geval heeft de hond ‘gemengde gevoelens’: hij is niet zeker van zijn zaak. Hij wil bijvoorbeeld een indringer wegblaffen, maar vindt die indringer toch wel een beetje eng.
Als een hond alert is, heeft hij een oplettende blik gericht op dat wat zijn aandacht heeft getrokken. De oren staan naar voren en zijn lichaam is wat gespannen. Hij staat klaar om te reageren. Hoe die reactie wordt, hangt af van hoe de hond de situatie interpreteert. Het kan bijvoorbeeld zijn dat hij vaststelt dat er iets leuks gebeurt en enthousiast reageert, maar ook dat hij iets waarneemt wat hij niet leuk vindt. Dan kan hij dreigen of zich terugtrekken.
Figuur 2. Een alerte hond, klaar om te reageren op iets wat hij waarneemt.
Een hond die zich gewoon op zijn gemak voelt, neemt een neutrale houding aan waarbij het lichaam ontspannen is. Die neutrale houding verschilt per ras en zelfs per individu. Sommige rassen hebben bijvoorbeeld van nature een staart die recht omhoog wijst, zoals veel terriërrassen. Dat betekent niet dat deze zich altijd zelfverzekerd voelen. Voor deze rassen is een staart die horizontaal staat, een lage staarthouding. Andere rassen, zoals bijvoorbeeld de windhonden, hebben hun staart in de neutrale stand helemaal laag tegen de achterbenen aan hangen. Als zij hun staart horizontaal houden, is dat voor hen dus juist een zeer zelfverzekerde staarthouding!
Of een houding hoog of laag is moet dus mede worden afgezet tegen de neutrale houding die bij een bepaald type hond hoort.Een hond die zich gewoon op zijn gemak voelt, neemt een neutrale houding aan waarbij het lichaam ontspannen is. Die neutrale houding verschilt per ras en zelfs per individu. Sommige rassen hebben bijvoorbeeld van nature een staart die recht omhoog wijst, zoals veel terriërrassen. Dat betekent niet dat deze zich altijd zelfverzekerd voelen. Voor deze rassen is een staart die horizontaal staat, een lage staarthouding. Andere rassen, zoals bijvoorbeeld de windhonden, hebben hun staart in de neutrale stand helemaal laag tegen de achterbenen aan hangen. Als zij hun staart horizontaal houden, is dat voor hen dus juist een zeer zelfverzekerde staarthouding! Of een houding hoog of laag is moet dus mede worden afgezet tegen de neutrale houding die bij een bepaald type hond hoort.
Figuur 3. Een hond met een neutrale, ontspannen houding
Ook de oren van de diverse rassenverschillen van elkaar. Bij sommige oortypen is het gemakkelijker om te zien hoe de stand is dan bij andere.
Figuur 4. Hangoren naar voren en naar achteren.
De stand van oren, staart en kop is belangrijk bij het interpreteren van de houding van een hond. Daarnaast moet ook altijd naar de context worden gekeken: in wat voor situatie laat de hond deze houding zien? Een hond die zijn baas begroet en daarbij zijn oren naar achteren legt, laat daarmee niet zien dat hij bang of onzeker is maar toont zich onderdanig: hij geeft aan dat hij de eigenaar als ranghoogste erkent. Diezelfde hond die door de dierenarts wordt benaderd en daarbij zijn oren naar achteren legt, is waarschijnlijk wel onzeker of angstig!
Ook aan de kop van de hond is veel te zien. Een hond die gromt terwijl hij zelfverzekerd is, zal zijn tanden laten zien maar niet zijn achterste kiezen. Daardoor rimpelt zijn neus op. Een hond die gromt omdat hij bang is en zich wil verdedigen, zal daarbij zijn mondhoeken naar achteren trekken. Daardoor zijn zowel zijn tanden als zijn kiezen te zien. De ogen van een hond kunnen ontspannen staan, maar hij kan ook zijn ogen strak, wat geknepen naar voren richten als hij zelfverzekerd dreigt. Een angstige hond trekt de huid van zijn gezicht wat naar achteren, waardoor vaak oogwit te zien is.
Hieronder geven we een paar voorbeelden van houdingen die een hond kan aannemen.
Figuur 5. Zelfverzekerde agressie. Let op de hoge houding.
Deze hond is zelfverzekerd. Hij staat hoog op de poten, de oren staan naar voren, de staart is omhoog en de kop wordt hoog gehouden. Bovendien laat hij zijn tanden zien en rimpelt zijn neus. Een hond die in deze houding naar u dreigt, zal waarschijnlijk aanvallen als u dichterbij komt.
Deze hond is angstig. Zijn oren liggen plat naar achteren, zijn staart is heel laag tussen zijn benen, hij zakt wat door zijn poten en houdt zijn kop laag. Hij dreigt en laat zijn tanden zien. Daarbij trekt hij zijn mondhoeken naar achteren, zijn neus rimpelt nauwelijks op. Ook deze hond zal waarschijnlijk bijten als u dichterbij komt, omdat hij zichzelf wil verdedigen.
