Zo’n 600 jaar voor onze tijdrekening staken de voorouders van de galgo met de Kelten de Pyreneeën over. Zo kwamen deze slanke honden terecht in Spanje. Door de eeuwen heen bleven deze razendsnelle windhonden en hun nakomelingen een vaste waarde op het Spaanse vastenland.
Ze werden ingezet bij de hazenjacht, een sport die populair werd bij de aristocratie. Gaandeweg werd de Spaanse galgo steeds meer bejubeld door de adel. Destijds was er zeer veel respect voor de Spaanse galgo. Er bestonden zelfs wetten die het doden of stelen van een galgo strafbaar maakten.
Met een galgo haal je niet enkel een supersnelle hond in huis, ook een stukje Spaans erfgoed. Je zou denken zo’n hond in zijn thuisland op handen wordt gedragen. Helaas staat die gedachte in schril contrast met de realiteit. Op het platteland wordt vandaag de galgo nog steeds ingeschakeld voor de jacht op hazen. De meeste jagers zien de galgo niet als een huisdier, maar als een “gebruiksvoorwerp”. Gevolg: galgo’s worden vaak slecht behandeld.
Het begint al in de puppyperiode. Galgofokkers selecteren beloftevolle puppy’s voor de jacht en rest van het nest wordt gedumpt. De geselecteerde jachthonden zijn meestal geen lang leven beschoren. Slecht presterende galgo’s worden geslagen of geschopt. En wanneer de hond “te oud” is (in de ogen van een jager is dat rond de leeftijd van 2 à 3 jaar) wordt hij afgedankt. In Spanje heerst de gruwelijke folkloristische traditie om slecht presterende jachthonden te mishandelen. Deze jachthonden worden opgehangen aan een boom, uitgehongerd, in waterputten gesmeten of verminkt.
In de steden en bij de jongere generaties groeit het bewustzijn rond dierenwelzijn. Honden worden vaker gezien als een deel van het gezin. Maar in rurale regio’s en kleine dorpjes blijft men de afschuwelijke tradities in stand houden.
De Spaanse galgo is een opvallende verschijning, met zijn gestroomlijnd lichaam. Een lichaam gebouwd voor snelheid. Zijn flexibele ruggengraat, zijn grote hart, zijn slanke figuur en lange poten laten hem toe om aan topsnelheden te galopperen. Net door die aparte lichaamsbouw kan de galgo niet volledig gaan zitten. Zijn achterwerk blijft altijd een beetje boven de grond zweven.
De Spaanse galgo heeft een uitstekend gezichtsvermogen. Hij heeft bijna letterlijk alles gezien. Door de positie van zijn ogen op zijn lange, smalle kop heeft hij een gezichtsveld van 270 graden. Hij kan dus achter zijn eigen kop zien. Ter vergelijking: het zicht van de mens reikt zo’n 140 meter in de breedte.
Ondanks alles wat de Spaanse galgo werd aangedaan, blijft hij een van de liefste hondenrassen ter wereld. Hij is bijzonder zachtaardig en zou geen vlieg kwaad doen. De galgo is een aanhankelijke hond die veel affectie toont.
De siësta is een belangrijk onderdeel van de galgodag. Een groot misverstand is dat de Spaanse galgo een zeer actieve hond is waarmee je iedere dag urenlange wandelingen moet maken. Met wat uitrazen op de losloopweide en enkele korte wandelingen zijn veel galgo’s al tevreden. Andere galgo’s vinden het dan weer fijn om mee te gaan joggen of een lange wandeling in het bos te maken. Eigenlijk zijn het gemakkelijke honden: ze stellen zich flexibel op en leven op hetzelfde tempo als hun baasje. Zolang ze maar vaak genoeg de kans krijgen om hun pootjes eens voluit te kunnen strekken.
De meeste galgo’s die vanuit Spanje overvliegen naar hun nieuwe thuis, kennen nog niets. Van zindelijkheid en de basiscommando’s tot alleen thuisblijven en aan de leiband lopen: wees voorbereid om van nul te beginnen.
Thuis kruipt een galgo het liefst dicht tegen zijn baasje aan en op de hondenweide loopt hij meteen naar zijn soortgenootjes toe. Ten opzichte van kinderen is de galgo tolerant. Wordt het hem toch te veel, dan gaat hij opnieuw voor de exit-strategie: hij wandelt gewoon weg. Tegenover onbekende mensen stellen de meeste galgo’s zich terughoudend op. Bovendien hebben sommige galgo’s traumatiserende ervaringen opgelopen waardoor hun vertrouwen in de mensheid een beetje zoek is.
En hoe zit het met die andere viervoeters, katten? De ene galgo kan wel met katten, de andere niet. Andere, kleinere huisdieren zoals cavia’s, konijnen, hamsters en chinchilla’s kan je om voor de hand liggende redenen maar beter alleen laten met de galgo.
Een aandachtspunt bij de galgo is zijn gebrek aan een ondervacht en onderhuids vetweefsel. Bijgevolg is hij een echte koukleum. In de winter kan een warm jasje nodig zijn.
